Water Beings / Panta Rei (2024 - ongoing) 

In de serie Water Beings / Panta Rei (2024) werk ik samen met een groep vrouwen en queer personen om de notie van het demonische te onderzoeken. De serie richt zich op onderdrukte en onderbelichte vrouwelijke rollen en biedt een tegengeluid door vrouwelijke representaties van demonen te tonen en te vieren. Deze figuren worden geportretteerd als hybride wezens—half mens, half niet-menselijk dier—en verschijnen als fonteinbeelden die water spuwen. Door deze beelden op een provocerende en machts-ondermijnende manier weer te geven, willen we demonische eigenschappen niet verdrijven, maar juist omarmen en vieren.

Het werk is ook diep geworteld in de gedachte van Heraclitus: "Panta Rei" (alles stroomt). Net zoals verandering het enige constante is in cultuur, identiteit, en samenleving, verkennen de werken de vloeibaarheid en transformatie van vrouwelijke en queer representaties. Deze figuren worden getoond als dynamische wezens, als fonteinen, symbool voor de vloeibare aard van het bestaan. Wij zijn immers ook fonteinen; ons lichaam stroomt voortdurend—het plast, bloedt en kotst. Water, met zijn vloeibaarheid en vormloosheid, is een krachtige metafoor voor de mensheid: altijd in beweging, altijd in verandering.

De quote van Heraclitus "De natuur houdt ervan zich te verbergen" verwijst naar de verborgen, onzichtbare krachten die altijd aanwezig zijn in de wereld, maar niet direct waarneembaar. Hoewel Heraclitus’ ideeën vaak voortkwamen uit een patriarchale traditie, biedt zijn gedachte hier toch een interessante lens om naar onze serie te kijken. De verborgen krachten waar hij op doelde komen tot uitdrukking in de demonische figuren die in onze serie centraal staan. Het demonische—lang onderdrukt en verborgen door patriarchale en religieuze systemen—komt nu aan de oppervlakte, wordt zichtbaar en gevierd.

Het demonische aspect van vrouwen heeft door de kunstgeschiedenis heen een complexe rol gespeeld. Vanaf de heksenvervolgingen van de 15e tot de 17e eeuw, waar vrouwen het mikpunt waren van angst en bijgeloof, tot aan hedendaagse interpretaties binnen feministische kunst, blijft de figuur van de demonische vrouw fascinerend. Kunstwerken zoals “De Vier Heksen" van Albrecht Dürer en "Heksen bij hun Bezweringsrituelen" van Salvator Rosa illustreren deze angst en onderdrukking, terwijl Francisco de Goya's “Heksenritueel" een kritische blik werpt op maatschappelijke paranoia. In de hedendaagse kunst, met kunstenaars als Hilma af Klint en Liz Ophoven, krijgt het begrip ‘heks’ een nieuwe, positieve lading. De heks, ooit een symbool van onderdrukking, evolueert nu naar een speels maar krachtig cultureel stereotype. Deze transformatie weerspiegelt de verschuiving in hoe we naar vrouwen kijken, en laat zien hoe verandering, net als water, altijd stroomt.

Symbolisch verwijst water naar reiniging en heling, vooral binnen religieuze contexten, maar in deze werken krijgt het een nieuwe betekenis. De vloeibaarheid van water staat voor de constant veranderende aard van onze identiteiten, net zoals de queer en vrouwelijke figuren die wij presenteren niet vast te pinnen zijn op één enkele definitie. Water weerspiegelt de manier waarop wij niet in vaste, statische rollen passen, maar altijd in beweging zijn; alles stroomt.